Kičmeni stub se upoređuje sa sistemom zupčanika koji su savršeno podešeni jedan za drugim. Ukoliko svi elementi kao što su, pršljenovi, kičmeni diskovi, mišići, ligamenti kao i nervi, besprekorno funkcionišu, kičmeni stub može vršiti svoju ulogu oslonca i držača.
Kičmeni stub nosi glavu, podupire trup i obuhvata kičmenu moždinu. Karlica predstavlja koštanu vezu između kičme i nogu. Svoju čvrstinu (stabilnost) kičmeni stub dobija od ligamenata i mišića, sa kojima on, čini celinu.
Nedostataka kretanja, suviše dugo, uz to i nepravilno sedenje u automobilu, na radnom mestu, ispred kompjutera, prekomerna težina i pogrešan model kretanja doprinose da zbog pogrešnog opterećenja diska, dođe do prerane istrošenosti kičmenog stuba.
Spondiloza je hronično degenerativno oboljenje kičmenog stuba sa promenama lokalizovanim na intervertebralnim diskusima, osteofitima na pršljenskim telima i degenerativnim promenama na intervertebralnim ‚‚fasset“ zglobovima.
Najčešće su degenerativnim procesom zahvaćeni vratni i slabinski deo kičmenog stuba.
Cervikalna spodiloza manifestuje se bolom u vratu, potiljku, može iradirati u rame, duž ruke ili ka licu. Bol je tup, ponekad oštar, pogoršava se kod naglih pokreta i pri nošenju tereta. Postoji palpatorna bolnost u vratnoj regiji, ograničenost pokreta vratne kičme, napetost vrtanih mišića, ponekad i osećaj trnjenja duž ruke sve do šake.
Lumbalni sindrom podrazumeva tegobe u vidu bolova i poremećaja funkcije krsno-slabinskog dela kičmenog stuba.Lumbalgija (lumbago) , manifestuje se bolom, mišićnom napetošću i ukočenošću u lumbalnom predelu. Često ima nagli početak, u toku podizanja nekog tereta, uspravljanja trupa iz sagnutog položaja, naglog okretanja trupa, ustajanja sa stolice, iz postelje i sl. Često se pojava lumbalgije opisuje kao “udar nožem“.
Akutna lumbalgija (lumbago) nastaje usled:
– protruzije nukleus pulpozusa,
– subluksacije intervertebralnog zgloba,
– povrede sakroilijačnog zgloba,
– distorzije lumboilijačnih ligamenata,
– distenzije lumbalnih i iliokostalnih mišića,
– zapaljenja burzi u lumbosakralnoj regiji.
Kompresivna išijalgija znak je uznapredovale i odmakle faze lumbalnog sindroma. Manifestuje se bolom u krsno-slabinskom delu kičme sa širenjem duž noge (bol duž prostiranja n.ischiadicus-a), praćeno osećajem trnjenja.
Zadaci fizikalne terapije u akutnom stadijumu bolne kičme su sledeći:
– smanjenje i otklanjanje bola,
– antiinflamatorno delovanje,
– uspostavljanje funkcije oduzetih nerava,
– sprečavanje i otklanjanje skraćenja mišića i kontraktura,
– sprečavanje stvaranja gustog vezivnog tkiva.
Od fizikalnih procedura u lečenju akutnog bolnog sindroma kičme koriste se sledeće procedure:
– krioterapija,
– laseroterapija,
– magnetoterapija,
– elektroanalgetske procedure ( elektroforeza lekova, dijadinamske struje, IFS, TENS)
– elektrostimulacija paretičnih mišića.
– kineziterapija cervikalnog sindroma podrazumeva primenu izometričkih (statičkih) vežbi vratne muskulature uz mirovanje. Vežbe u ležećem položaju sa što manjom pokretljivošću dinamičkih vertebralnih segmenata, primenjuju se u lečenju akutnog lumbalnog sindroma.
Terapija bolnih sindroma u subakutnom i hroničnom stadijumu
U subakutnoj fazi nastavlja se sa prethodnom terapijom, s tim što se sada mogu uklučiti i druge fizikalne procedure:
– termoterapija,
– ultrazvučna terapija,
– elektroterapija,
– bioptron lampa,
– hidroterapija,
– hidrokineziterapija,
– dekompresiona terapija,
– kineziterapija (vežbe za leđnu i trbušnu muskulaturu, u cilju jačanja mišićnog midera kičme).
